Een reeks van toevalligheden
Deel 2
De weg naar een eigen paard was echt een reeks van toevalligheden. Of misschien beter gezegd, nadat ik mijn droom niet alleen hardop had uitgesproken maar ook vastbesloten was deze droom te bereiken, kwamen er als vanzelf dingen op mijn pad die me dichterbij mijn droom brachten. Elke keer kwam ik een stap dichterbij een eigen paard. Misschien herken je het wel, je wilt iets heel graag bereiken, praat erover, denkt erover en ziet het heel helder voor je. En opeens komen er allerlei mensen op je pad die je verder kunnen helpen, artikelen die inspiratie geven precies over het doel wat jij wilt bereiken of andere toevallige signalen. Toevallige signalen? Of tekensdat je op de goede weg zit, dat je echt kan en mag gaan voor wat jij wilt? Welke van de twee is het denk je? Ik geloof in het laatste … dat je als je goed oplet en er voor open staat je meer signalen en tekens krijgt dan je nu misschien merkt. Deze tekens helpen je bij keuzes en in moeilijkere perioden. Sta er voor open en je zult steeds vaker gaan merken en zien dat ook jij wordt begeleid op jouw weg.
Op weg naar een eigen paard
Vanwege de nekoperatie leek het me een goed idee om niet zomaar weer te gaan paardrijden maar voorzichtig te beginnen. Vlak nadat ik dat had bedacht zag ik een bericht over de Prinses Maxima Manege in Den Dolder, een Hippisch Therapeutisch Centrum. Tot mijn grote verrassing zag ik dat er zoiets bestond als fysiotherapie te paard. Zo zat ik na jaren weer op een paardenrug onder de vakkundige begeleiding van Florine en haar assistenten. Wow wat een heerlijk gevoel was dat!
Ondertussen had ik me verdiept in wat voor type paard geschikt voor me was en bij me zou passen. Ik kwam uit op de IJslander, kleine robuuste paarden, leuk, mooi en met een extra gang de tölt. Dit is een hele stabiele gang en heel fijn als je fysieke klachten hebt zoals ik.
Niet veel later sprak ik in de supermarkt een buurvrouw uit de straat, Petra, die ik jaren niet echt gesproken had. Ze had een paard, wat ik helemaal niet wist. En dat niet alleen ze wist ook nog een paard waar een bijrijder voor gezocht werd. Weer een stap dichterbij mijn droom!
Een bijzondere ontmoeting
Het paard waar ik bij ging kijken om bij te rijden bleek net wat te temperamentvol voor mij, maar doordat ik die dag bij dat paard ging kijken had ik een hele bijzondere ontmoeting die uiteindelijk en achteraf gezien voor niet alleen grote veranderingen zou zorgen maar ook de basis heeft gelegd voor de plek waar ik mijn praktijk nu heb gevestigd. En dat gebeurde allemaal vier jaar vóór ik met mijn praktijk begon. Toeval? Of voorbestemd? Zeg jij het maar!
Deze dag ontmoette ik namelijk Hending een hele lieve maar ook pittige merrie, vanaf het moment dat we elkaar zagen hadden we iets met elkaar. En wat het extra bijzonder maakte, Hending is een IJslander, precies wat ik me had gewenst. Via Petra ontmoette ik de mens van Hending, Helen en van haar mocht ik Hending rijden en verzorgen.
Hoe Hending van verzorgpaard coachpaard werd
Hoe de reis naar een eigen paard verder gaat en hoe Hending van verzorgpaard coachpaard werd kun je lezen in Deel 3. Ook dit deel van de reis zit vol tekens, ik ben benieuwd of je in de tussentijd zelf ook de tekens en signalen gaat herkennen!
Deze blog reeks is eerder gepubliceerd op mijn vorige website. Dit blog heb ik geschreven op 15 februari 2020.
