Een reeks van toevalligheden
Deel 4
In Deel 3 kon je lezen hoe mijn zoektocht naar een eigen paard is gegaan. Ook heb ik verteld dat ik eigenlijk direct wel wist dat het paard wat ik als eerste zag mijn paard was. Of dat Pordur was en hoe het verder ging dat ga ik je nu vertellen.
Luister je naar je hart of naar je hoofd?
Het paard wat ik toen zag besloot ik niet direct te kopen. Ik wilde hem het liefst direct meenemen en toch deed ik dat niet. Herken je dat dat je eigenlijk weet dat iets voor jou bestemd is, een dier, een huis, een baan… en dat je er toch niets mee doet? Niet meeneemt, niet koopt, toch die sollicitatie niet verstuurt… omdat je twijfelt, na wil denken of de stap die je gaat nemen wel de juiste is, of je er wel goed aan doet. Precies dat had ik bij dit paard… ik voelde aan alles dat het mijn paard was, maar ja… dan gaat je hoofd mee doen, je “gezonde” verstand, wat tegen je gevoel, intuïtie en je hartingaat. De discussie in jezelf gaat van start… wel doen, als het goed voelt gewoon doen… niet doen, het paard is te jong en te onervaren, dat is niet verstandig… wel doen, waarom verder zoeken als het goed voelt… niet doen, nooit de eerste kopen die je ziet…en zo ging dat nog even door… Herkenbaar?
Hoe Thordur in mijn leven kwam
Ik besloot het even los te laten en ondertussen werd het paard wat ik gezien had verder “doorgereden” zoals dat zo mooi heet. Via via kreeg ik te horen dat een ander paard dat te koop stond en vrij duur was in prijs was verlaagd. Raar eigenlijk om het over paarden te hebben alsof het producten zijn waar je korting op krijgt… maar goed het paard was nu betaalbaar voor mij dus ik ging kijken. Het werd een mooie ervaring en ik sprak af om een tweede keer te gaan kijken. Als dat weer zo’n mooie ervaring zou worden zou ik hem kopen… Al kwam steeds op de rustige momenten het eerste paard voorbij, dan dacht ik weer aan hem en wist dat ik hem niet kon loslaten. En of het toevallig was dat ik net een dag voor ik voor de twee keer ging kijken werd gebeld om me te laten weten dat het eerste paard meer doorgereden was en dat hij de IJslandse gang tölt had laten zien? Zodat hij weer helemaal in mijn gedachten zat? Ik denk het niet… mijn hart maakte in ieder geval een sprongetje en eigenlijk wilde ik er direct heen. Maar ook nu stond het verstand me in de weg en daarom ging ik toch weer naar het andere paard.
Hoe het ene paard het andere paard een handje hielp
De eerste keer was de buitenrit met dit paard fantastisch, we tölten vrolijk door het bos samen. Echt genieten! Ook nu leek het weer een fantastische rit te worden… tot zomaar uit het niets het paard een mega bok gaf en ik met mijn billen op een modderig pad lag… Oei, best schrikken zul je denken? Ja, dat wel maar ik bedacht me ook direct, dit is een heel duidelijk signaal dat ik dit paard niet moet kopen, duidelijker kon niet… In de auto op de terugweg mijn instructrice, en steun en toeverlaat op de weg naar een eigen paard, Yacinta gebeld. En zij sprak direct de volgende zin uit: ik voel dat we een ritje naar Duitsland gaan maken… en dat voelde ze helemaal goed!
De dag die mijn leven veranderde
Zo kwam het dat 1 maart 2017 een dag werd die mijn leven veranderde én waarop heel duidelijk werd dat de connectie die ik met het paard de eerste keer al had gevoeld heel diep zat… Of dat paard Thordur was? Die vraag weet je nu vast wel te beantwoorden!
Van eigen paard naar eigen praktijk
Hoe de weg van een eigen paard naar een eigen coach praktijk is gegaan en hoe een aantal toevalligheden uit de vorige delen samenkomen op deze weg kun je lezen in deel 5, het laatst deel uit De reeks van toevalligheden!
Deze blog reeks is eerder gepubliceerd op mijn vorige website. Dit blog heb ik geschreven op 29 februari 2020
