Een reeks van toevalligheden
Deel 1
Vandaag sprak ik met iemand die tegen mij zei dat het zo mooi was dat ik toevallig tegen iemand aan was gelopen. Iemand die mij twee jaar geleden had aangespoord om niet langer te aarzelen maar nu toch echt de opleiding tot paardencoach te gaan volgen. Toevallig … zou het toevallig zijn dat ik precies op het juiste moment zo iemand tegen kom? Ik denk het eigenlijk niet. Ondertussen zijn er zoveel “toevalligheden” op mijn pad gekomen dat ik er echt in geloof dat toeval niet bestaat. Bepaalde dingen gebeuren niet voor niets, het heeft een reden, een bedoeling. Deze toevalligheden helpen je verder, ook al lijkt het soms in eerste instantie niet zo, lijkt het eerder of het je tegenwerkt. Maar als je nadien achterom kijkt zie je hoeveel het je heeft gebracht.
Mijn reis naar paardencoach
Mijn reis naar paardencoach bestaat uit zo’n reeks van toevalligheden en toevallige ontmoetingen. Eigenlijk startte die reeks al zes jaar terug, misschien nog wel veel langer, maar laten we het voor nu op zes jaar houden. Zes jaar geleden ontmoette ik een paar maanden na een operatie, tijdens mijn vakantie, iemand die paarden had. Ik vertelde haar dat het mijn droom was om ooit een eigen paard te hebben. Deze droom had ik al sinds ik door mijn studie geen pony meer kon houden. Door allerlei omstandigheden kwam deze droom er niet van, onder andere mijn fysieke gezondheid hield mij tegen. Maar het bleef aan me knagen… Misschien herken je het wel, iets wat je zo graag wilt, wat zo’n diepe wens is, waar je je zo mee verbonden voelt, dat wil je eigenlijk niet opgeven. Maar het leek er toch op dat ik dat zou moeten doen. Tot ik dus na een best wel pittige nekoperatie tijdens deze toevallige ontmoeting vertelde wat mijn droom was. Waarop zij zei dat ze ondanks een dubbele rughernia toch weer kon paardrijden en een eigen paard had gekocht. Ze zei ook neem er drie jaar de tijd voor, om te herstellen, voorzichtig weer te beginnen en daarna op zoek te gaan naar een eigen paard.
Hoe toevallig deze ontmoeting ook lijkt, toevallig allebei op dezelfde tijd op dezelfde camping, zij op een plek schuin tegenover ons, wij net een nieuwe Golden Retriever pup, zij had net hun Golden Retriever helaas moeten laten inslapen … zij heeft de eerste aanzet gegeven zodat ik er weer in ging geloven dat een eigen paard ook voor mij was weggelegd.
Op weg naar een eigen paard
Dat het gelukt is dat weet je wel aangezien ik met mijn paard Pordur coach. Het bewijst maar weer eens dat dromen echt uit kunnen komen, ook al lijkt je droom soms totaal onbereikbaar. Het was een lange weg maar of het echt drie jaar heeft geduurd voordat ik een eigen paard kreeg, hoe de weg er naar toe uit zag en wat er op deze weg allemaal nog meer toevallig voorbij kwam waardoor ik zelfs meerdere dromen heb kunnen realiseren, dat kun je lezen in Deel 2
Deze blog reeks is eerder gepubliceerd op mijn vorige website. Dit blog heb ik geschreven op 14 februari 2020.
