Een reeks van toevalligheden
Deel 5
In deel 4 vond ik na een reeks van toevalligheden eindelijk mijn eigen paard. Het was een droom die tegen alle verwachtingen in uit is gekomen. De les die ik tijdens een reis naar een eigen paard heb geleerd heb ik onthouden op mijn weg naar een eigen praktijk. Deze les wil ik je ook meegeven als jij een droom hebt die onmogelijk lijkt. Geloof in je droom, geloof dat deze uit kan komen en vooral GEEF NOOIT OP, zet steeds een nieuwe stap richting je droom, hoe klein ook, zet de volgende stap met je droom voor ogen!
Een nieuwe droom: Op weg naar het leven van mijn missie
Hoe de verdere reis samen met Thordur is gegaan de afgelopen drie jaar op allerlei gebied ga ik vast nog wel een keer in een andere reeks blogs vertellen. Onze weg is een bijzondere, intense en niet altijd makkelijk weg en ook daarin vind je veel mooie levenslessen. Maar één aspect ga ik in dit laatste blog uit de reeks van toevalligheden wel vast vertellen: hoe Thordur mij op weg heeft geholpen richting een nieuwe droom. De droom om mijn missie te gaan leven: een bijdrage te leveren aan mijn diepste wens en waar ik ten diepste in geloof en dat is dat ieder kind recht heeft op een onbezorgde jeugd.
En zo begon door Pordur mijn reis op weg naar paardencoach. Zoals je in deel 1 hebt kunnen lezen zei iemand twee jaar geleden tegen mij waarom ik de opleiding tot paardencoach niet ging volgen omdat ik nu zelf een paard had en zij mij echt met kinderen zag werken die een moeilijke start hebben gehad in hun leven. Door mijn levenservaring kan ik op meerdere gebieden goed aanvoelen wat er speelt, kan ik me goed inleven in de situatie en weet ik wat deze kinderen nodig hebben. Dat dit precies aansloot bij mijn missie en levensovertuiging dat wist ze nog niet. Maar dat ik in mij direct een dikke JAvoelde dat snap je vast wel.
Heb jij ook zo’n diep gevoel, een wens, een richting, een doel of een missie? Iets waarmee je eigenlijk al heel lang wat wilt gaan doen? Maar misschien niet durft omdat je bang bent dat het niet gaat lukken? Dat je dit niet kunt uitdragen of opzetten naast je werk, gezin of studie? Ik kan je vertellen het is ook spannend, het is ook best moeilijk en het is vooral ook doorzetten en blijven geloven in jezelf en in je missie. Maar het kan lukken, dat zie je om je heen. Dus waarom zou het mij niet kunnen lukken dacht ik en, ik hoor het je denken, waarom zou het jou niet kunnen lukken?! Alles in mij zei in ieder geval JA. JA ik ga ervoor, JA ik ga een passende opleiding zoeken en JA ik zet de eerste stap op weg naar een eigen praktijk waarin ik samen met paarden kinderen (en ouders) die een lastige, verdrietige en eenzame start van hun leven hebben gehad op weg help naar heling en zelfvertrouwen.
Natuurlijk had ik soms mijn moeilijke momenten op deze weg, maar dan was daar weer een toevallige ontmoeting of een teken waardoor ik voelde en wist dat ik op de goede weg was. Herken je dat? Nee? Let dan goed op of je signalen of tekens gaat herkennen op het moment dat je iets nieuws aan het opzetten bent, of wat moeilijks moet doen, let op en voel je gesteund op je mooie reis. En als ik het echt even moeilijk had, dan was daar altijd de steun van Thordur, die mij met zijn warme neus letterlijk een liefdevol zetje gaf in de goede richting.
Op zoek naar een mooie plek voor mijn praktijk
En dan ben je gecertificeerd paardencoach, voor volwassen én natuurlijk ook voor kinderen, maar dan? Dan wil je ook je missie ten uitvoer brengen, ik wilde niets liever dan veel kinderen gaan helpen op weg terug naar onbevangenheid en de lichtjes in hun ogen weer zien stralen. Maar waar?? In mijn dromen zag ik het voor me, een wit huis, met paarden erbij, en mooie plek voor een warme, gezellige praktijkruimte, een zolder waar ik workshops kan geven en cursussen voor ouders. Een plek niet te ver van de bewoonde wereld en toch rustig gelegen. Dat zag ik voor me maar voor mij leek dat compleet buiten bereik, in ieder geval op dit moment. Al had ik sterk het vertrouwen dat ook deze droom uit kon komen al wist ik echt nog niet hoe… ik had geen flauw vermoeden dat een bezoek aan Hending mij op die plek zou brengen…
Op bezoek bij Hending
Herinner je je Hending nog? Mijn verzorgpaard? Zij was ondertussen verhuisd, samen met Helen. Ik was erg benieuwd naar de nieuwe plek van Hending en ging haar en Helen op een mooie dag opzoeken.
Wat ik daar zag? Wat denk je? Heb je wel eens het idee gehad dat je een plek al kent voor je er geweest bent? Omdat je die plek in een droom hebt gezien bijvoorbeeld? Of omdat je die plek je voorgesteld hebt als jouw droomplek om te wonen of in mijn geval om te werken? Dat was wat ik voelde en zag toen ik er op bezoek ging: deze plek was precies zoals ik het in mijn dromen had gezien.
Kun je het vervolg raden? Op deze bijzondere plek kon ik dankzij Helen een praktijk beginnen.
Een paard, een droom, een missie
Op 1 april 2019 starte ik er met mijn praktijk, het voelde en voelt nog steeds als een magische droom die uit is gekomen. De droom werd compleet toen ik eind oktober mijn paard Thordur er heen kon verhuizen, waardoor mijn mooie, lieve, stoere en gevoelige paard nu ook coachpaard is geworden. Alhoewel… nu? Hij is al mijn eigen coachpaard sinds het moment dat ik hem heb ontmoet. Zonder hem was ik niet waar ik nu ben en kon ik niet meerdere kinderen op weg helpen naar heling en zelfvertrouwen…. Is het toeval dat het allemaal zo is gelopen zoals het is gelopen? Of voorbestemd? Jij mag het zeggen!
Deze blog reeks is eerder gepubliceerd op mijn vorige website. Dit blog heb ik geschreven op 7 maart 2020. Ondertussen zijn Thordur en ik verhuisd, ik woon, werk en leef nu in Soest, net als Thordur, hij staat hier op een fijne plek en is met “coach” pensioen. We genieten samen van onze woonplaats, de bossen en vooral van elkaar.
